W mieszkaniu adwokat puszcza z winylowej płyty arię Dydony (When I am laid in earth) z opery Henry'ego Purcella "Dydona i Eneasz", jednak po kilku taktach zmienia zdanie i stwierdza, że jednak mu się pomyliło i ta aria nie miała tu nic do rzeczy. Jak się okaże z czasem, oczywiście miała i to całkiem sporo. Teraz poznajemy prawdziwą historię sprawy z początku lat 90., kiedy to polski wymiar sprawiedliwości w demokratycznym kraju dopiero raczkował. Były to czasy, kiedy kręgi bardzo zbliżone do katolicyzmu miały swoje 5 minut i próbowały na różne sposoby je wykorzystywać. Jest to ciekawa refleksja na temat ówczesnych stosunków polityczno-społecznych. Ważną postacią w tym wątku jest stary adwokat Paweł Baś (Jan Englert). Poznajemy tę samą sprawę z zupełnie innej perspektywy. Znamienne są słowa pobrzmiewające truizmem, ale wyeksponowane przez reżysera, wyłożone w usta lekarza biegłego psychiatry: punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Jaki wyrok tak naprawdę zapadł?
Wstaje świt, chłopak poruszony nieco opowieścią rusza przez cudownie ukazany w filmie Wrocław na dworzec. Jednak pociąg mu ucieka a myśli nie dają spokoju - w sprawie za wiele było poszlak, zbyt mało dowodów. Udaje się do sądu, by samemu spenetrować akta sprawy. Odkrywa, że i tym razem przyjaciel ojca go okłamał. Wraca by się z nim rozmówić i poznać prawdę. Mamy okazję po raz trzeci prześledzić wydarzenia - chociaż historia nie budzi zastrzeżeń, to już sam wyrok owszem. Chłopak ponownie rusza w miasto, by tym razem przeprowadzić własne śledztwo. Czy dojdzie do prawdy? Tak właściwie to, czym ona jest? Kto może o niej wyrokować? I komu jest ona tak naprawdę potrzebna?
Zachęcam do obejrzenia filmu. To niezwykle wciągająca opowieść o względności podstawowych wartości, na które wszyscy tak często się powołujemy. W zasadzie są to cztery filmy w jednym i każdy z nich trzyma w napięciu do końca. Jaki jest koniec? A jaki może być w takiej sytuacji? Tylko otwarty...
Dla mnie osobiście dodatkowym walorem tego filmu są piękne zdjęcia jesiennego Wrocławia. Rozpoznałam takie miejsca: park na Krasińskiego, elektrownia wodna na Odrze, Wyspa Słodowa, Most Uniwersytecki, budynki Sądu na Sądowej, Fosa Miejska i Podwale, Kazimierza Wlk. k. Hotelu Europeum, Opera. Jedna scena dzieje się nawet tuż koło mojego domu - przed kościołem na ul. Sudeckiej, róg Sztabowej :)
Świetna gra aktorów - nie tylko tych znanych z czołowych polskich filmów, ale też lokalnych wrocławskich artystów - dopełnia tej kunsztownie skomponowanej całości, w której nie ma przypadkowych ujęć. Migotliwość ocen prawnych zderza się tu ze względnością ocen moralnych, dając wyrafinowaną próbę ukazania wielowymiarowości życia i przewrotnego bezmiaru sprawiedliwości.
Zdecydowanie jest to gratka dla fanów kryminałów i gwóźdź do trumny powątpiewających w jakość polskiego kina!
Bezmiar sprawiedliwości
Polska 2006
reż. Wiesław Saniewski
wyk. Jan Frycz, Robert Olech, Jan Englert, Artur Żmijewski, Artur Barciś, Robert Gonera, Tomasz Schimscheiner, Danuta Stenka.
